Υπάρχουν αυτοί, που ταυτίζουν την Ανάσταση με την θεία φύση του Ιησού, αποκομμένη από κάθε εγκόσμια έγνοια κι υπάρχουν και οι άλλοι, αυτοί που το βλέμμα τους δεν βρίσκει να ακουμπήσει τίποτα στέρεο στα υψιπετή. Όσοι δεν βλέπουν, παρά μόνο την υποκρισία της ηθικολογίας στους απολογητές της Εξουσίας. Όσοι στα γήινα σκαλώσαμε, με αυτά ταξιδεύουμε σε τούτο το βίο, και με σεβασμό μεγάλο και ευλάβεια περισσή, θρησκευόμαστε τον Άνθρωπο.
Κι είναι ο φόβος του κάθε Ιησού που φωνάζει «Ηλι, Ηλί, λαμά σαβαχθανί». Κι είναι ο πόνος της κάθε Παναγιάς που θρηνεί σπαραχτικά «ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον, που έδυ σου το κάλλος». Κι είναι οι Θωμάδες που ψάχνουν να ακουμπήσουν τον τύπο των ήλων για να πειστούν. Κι είμαστε όλοι εμείς, που γονατίζουμε μπροστά στο φάσμα της απώλειας. Οι αιώνιοι πρωταγωνιστές του Δράματος. Ενός Δράματος τόσο Ανθρώπινου που μετουσιώνεται σε θείο, τόσο γήινου που μετουσιώνεται σε ουράνιο.
Κι είναι όλοι όσοι απέναντι τους θα έχουν, στον αιώνα των αιώνων, τους Εκατόνταρχους, τους Πόντιους Πιλάτους, τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους, τους Άννες και τους Καϊάφες, γιατί τολμούν να αμφισβητήσουν την Εξουσία και την Τάξη τους. Κι ίσως, ακόμη χειρότερο, όλοι όσοι απέναντι τους θα έχουν το πλήθος το απρόσωπο, να απαντά στο αιώνια κάλπικο ερώτημα: «…Βαραββά». Πάντα επίκαιρη η απελευθέρωση του ληστή και η σταύρωση του Ιησού…
Κι όσων από το πλήθος οι φωνές για Ιησού υψώνονται, είναι αυτοί που εικόνισμα έχουν τον Άνθρωπο, δοξάζοντας όχι την τελειότητα, αλλά το μεγαλείο της ψυχής. Δοξάζοντας την ανθρωπιά στη μοιρασιά του βάρους του σταυρού του καθενός.
Σε όποια Ανάσταση κι αν προσβλέπετε, στον Ουρανό ή στη Γη, σας την εύχομαι ολόψυχα!
